Bande para comenzar.

Alá enriba está Bande
coma unha estampa antiga
dibuxada no aire.
Pendurada do vento,

Bande das verdes corgas
cinguidas de silencio.

A maina primavera
alcende fogueiradas
de froles amarelas.

Altas terras do Limia
dos autonos dourados
e das chousas sombrizas.

Nas encostas da serra
branquexan os xestedos
coma ríos de néboa.

Nos camiños do Vieiro,
onde o corisco funga,
fixo unha casa o inverno.

Vila noble e labrega,
das touzas avesías
i as paisaxes esgrevías.

Alá embaixo entre seixos
pasa o río cantando
unha canción de arrieiro:

Adeus, voume marchando;
anque pareza ir ledo,
por dentro vou chorando.

!Quén poidera mirarte
dende a cume do outeiro,
Santa Comba de Bande!

 

 

Celso Emilio Ferreiro